Annemize 63 yaşında 4.evre rektum kanseri teşhisi kondu %70 torba ile kurtarabileceklerini söylediler çünkü makata çok yakındı. Torbasız olmaz zor denildi, ihtimallerden bahsedildi, ucu açık konuşmalar yaşandı ve endişeli korkulu günler başlamıştı. Tam olarak bitti dediğiniz vazgeçtiğiniz umudunuzu kaybettiğiniz anlar vardır ya biz bu buhrandaydık.
Bir çok doktor gezdik. İçimize bir türlü sinmeyen ameliyatına 1hafta kalmıştı ama emin değildik. İnternette robotik tedaviyi araştırırken Oktar beyin videolarına denk geldik aklımıza öyle yattıki bakış açısı, öngörüleri ve kullandığı yöntem. Öyle içimize sindi ki kendimizi o an randevu alırken bulduk.
Sıcacık gülümsemesi, insana verdiği güven ve biz bunu sizlerle atlatırız hissi…Bizi öyle bir silkeledi ki kendimize getirdi güven verdi bu hastalığı yeneceğimize inandırdı. 2-3 hafta stoma torbası ve sonra 2.ameliyat kapama ameliyatı ve torbasız bir yaşam sundu. Ve başardı.
Hala gözüm yaşarır sevgili Barış hocayla fikir alışverişi yaparken “Senin annen olsa ne yapardın Barış!” sorusu… Doktor ama önce çok güzel bir insan. Doktor seçimi çok önemli bir doktorun kendine olan güveni risk almaması ve hastayı nakit olarak değil insan olarak görmesi muazzam. Asistanları sevgili Zuhal ve Serap hanım ilgi, alaka ve güler yüzleriniz için sizlere de çok teşekkürler.
Söyleyeceğimiz iyiki Oktar ASOĞLU iyiki Vusal ALİYEV.
İyi ki varsınız.
(Sakine Kebeli – Hasan & Selen Kurt)
